Η Συνειδητοποίηση

Ήταν σοκαριστικό το πώς ένιωσα όταν για 20 λεπτά δεν είχα πρόσβαση στο κινητό μου! Άμεση συνειδητοποίηση της εξάρτησης! Και αν χρειαστεί να ψάξω κάτι στη google; Αν μου στείλει κάποιος ότι κάτι χρειάζεται; Αν θελήσω να στείλω mail; Αν χρειαστεί να τσεκάρω κάποιο από τα excel μου, έξοδα, έσοδα, πληρωμές, εκκρεμότητες, τιμολόγια; Πού θα δω τι ώρα είναι; Πώς θα μάθω τα νέα από τον κόσμο; Πώς θα δω τι καιρό θα κάνει; Α και να τσεκάρω μήπως άφησα κάποιο μήνυμα ή κλήση αναπάντητα! Να ξανατσεκάρω επίσης τα ραντεβού μου, μήπως έχω κάνει κάποιο λάθος; Και αν θελήσω να ακούσω μουσική;  Και όλες αυτές οι σκέψεις για τα 20 λεπτά που δεν είχα το κινητό μου και δεν επρόκειτο στα 20 αυτά λεπτά να κάνω τίποτα από όλα αυτά! Ή μήπως θα έκανα ασυναίσθητα κάτι από όλα αυτά γιατί έτσι έχω συνηθίσει; Γιατί κάθε μέρα τα έκανα και μάλιστα πολλές φορές.

Παράλληλα ένιωθα νευρικότητα, αμηχανία και άγχος. Σαν κάτι να έλειπε και σαν κάτι σημαντικό να έχω ξεχάσει.

Ακαριαία συνειδητοποίησα ότι επίσης το κοιτάζω πάντα  μόλις ξυπνάω και φυσικά πριν κοιμηθώ! Όπου θα συνομιλήσω και με ανθρώπους που ίσως να μην πρόλαβα στη διάρκεια της ημέρας ή θα διαβάσω ειδήσεις ή θα παρακολουθήσω όλα τα social media, instagram, facebook, tik tok για να μην χάνω την επαφή με τη συμπεριφορά των ανθρώπων αλλά και να είμαι ενήμερη για τις νέες τάσεις…

Ωραία… Και τώρα τι κάνουμε;; Από τη στιγμή που το συνειδητοποίησα ένιωσα ότι κάτι χρειάζεται να κάνω για να το αλλάξω. Φυσικά ο εαυτός που αντιστέκεται στις αλλαγές έλεγε ότι αυτό δεν πρέπει να αλλάξει γιατί το κινητό είναι μέρος της δουλειάς μου. Δεν γίνεται να μην είμαι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμη να με βρουν οι άνθρωποι, ούτε να μην ελέγχω όσα αφορούν στη δουλειά μου, ούτε ούτε ούτε.. Ωραίες δικαιολογίες αλλά δεν αρκούν. 

Όλη αυτή η άμεση απογοήτευση για τον εαυτό μου συνέβη λίγες ημέρες πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές, οι οποίες φυσικά δεν θα ήταν απόλυτα διακοπές, εάν συνέχιζα να κάνω με το κινητό μου ό,τι έκανα και πριν. Βρισκόμουν μπροστά σε ένα burn out εν εξελίξει και όλο αυτό ήταν μία ακόμα ειδοποίηση ότι κάποιοι επαναπροσδιορισμοί είναι μονόδρομος. 

Ο Perls έλεγε ότι η απογοήτευση από τον εαυτό μας δυνητικά μπορεί να μας οδηγήσει σε μεγάλη εξέλιξη και αλλαγές!

Αποφάσισα λοιπόν για περίπου μία εβδομάδα να το αποχωριστώ και να απεξαρτηθώ. Να προσπαθήσω για μία πιο υγιή σχέση μαζί του. Μου φαινόταν σχεδόν αδύνατο. Παράλληλα κρατούσα και κάποιες σημειώσεις για το πώς το βίωνα. 

Η Απόφαση

1η Μέρα και 2η Μέρα: Το είχα γύρω μου συνήθως σε ορατό σημείο αλλά προσπαθούσα να μην το κοιτάζω. Είχα ακόμα άγχος μήπως κάποιος με χρειαστεί. Ένιωθα σαν παιδάκι που ξέρει ότι δεν πρέπει να πειράξει κάτι, περνάει και καλά αδιάφορο από δίπλα αλλά καίγεται να το πειράξει. Λίγες φορές το κοίταξα.. Ένιωθα αποκομμένη από τον κόσμο. Τσίμπησε ο υπαρξιακός φόβος της μοναξιάς. Ωστόσο ένιωθα όλο και περισσότερο ότι ήθελα να μην το έχω ούτε γύρω μου. Εντωμεταξύ το άγχος μήπως κάποιος χρειαστεί κάτι ήταν παράλογος. Πρώτον, γιατί στους στενούς μου ανθρώπους είχα δώσει τον αριθμό άλλου ανθρώπου για έκτακτη ανάγκη, και οι περισσότεροι άνθρωποι που βλέπω θεραπευτικά είχαν οδηγίες για το πώς να ειδοποιηθώ αν συμβεί κάτι εξαιρετικά επείγον.  

3η Μέρα – 5η Μέρα: Δεν το έπαιρνα μαζί μου ή το είχα στην τσάντα και κλειστό. Σταμάτησα να νιώθω αγωνία. Δεν τσέκαρα τίποτα από όσα θέλω να ελέγχω στην καθημερινότητα. Έκανα συζητήσεις, διάβαζα, έγγραφα, ή απλώς έκανα ΤΙΠΟΤΑ. Λίγες στιγμές μου περνούσε από το μυαλό και ανακατεύθυνα τη σκέψη μου σε αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Είχα περισσότερη και καλύτερη επαφή με το εδώ και τώρα. Κατάλαβα το πόσο μου αποσπάει την προσοχή στην καθημερινότητα όταν κάνω κάτι άλλο, γιατί ότι και αν κάνω, ενδιάμεσα θα το τσεκάρω. 

6η Μέρα – 7η Μέρα: Δεν υπήρχε ούτε η σκέψη ούτε και η επιθυμία να το κοιτάξω. Ένιωθα μία ελευθερία πρωτόγνωρη. Αναρωτιόμουν αν θα αλλάξει αυθόρμητα η σχέση μου με το κινητό όταν θα σταματήσω την αποτοξίνωση. Και αν όχι, είχα αποφασίσει ότι θα το έκανα συνειδητά και με προσπάθεια. 

Η αλλαγή

Μετά από αυτή την εμπειρία η σχέση μου με το κινητό δεν είναι πια η ίδια (και κατά κανόνα χωρίς προσπάθεια.)

• Δεν είναι το πρώτο που κοιτάζω το πρωί και το τελευταίο το βράδυ. Το αντικατέστησα με περισσότερες σελίδες διαβάσματος του βιβλίου μου.
• Δεν τσεκάρω τίποτα παρά μόνο όταν και εάν χρειάζεται. Σταμάτησα να το κοιτάζω άσκοπα και χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο να κάνω.
• Μπαίνω στα social media μέχρι μισή ώρα συνολικά την ημέρα. 
• Δεν το έχω συνέχεια κοντά μου.
• Δεν το έχω επάνω στο τραπέζι όταν τρώω ή πίνω καφέ είτε μόνη μου είτε όταν είμαι με παρέα.
• Τον χρόνο που θα αφιέρωνα στο κινητό τον αφιερώνω σε κάτι που έχει περισσότερο νόημα για εμένα και μου κάνει καλό. 

Ένα μέρος της γνώσης του ψυχοθεραπευτή προέρχεται από τα δικά του βιώματα. Από την επεξεργασία των δικών του εμπειριών. Απο τις δικές του υπερβάσεις και αλλαγές. Δεν γίνεται να είμαι ψυχοθεραπευτής αν δεν κάνω και εγώ όλα όσα ενθαρρύνω οι άνθρωποι που δουλεύουν μαζί μου να κάνουν. Αν δεν βρίσκομαι και εγώ σε μία συνεχή αυτοπαρατήρηση και επίγνωση. Αν οι αλλαγές δεν είναι μέρος της δικής μου ζωής. 

Με αυτή την απεξάρτηση έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου και ταυτόχρονα στους ανθρώπους που σχετιζόμαστε θεραπευτικά.